Private markten
Over ons
Publieke markten
© Quaestor Vermogensbeheer NV 2024
Privacybeleid
Wat 25 jaar geleden begon als een traditionele vermogensbeheerder, is uitgegroeid tot een multi-asset manager en marktleider in private equity. ‘We werken voor vermogende klanten en bieden zowel private als publieke investeringsmogelijkheden aan.’
Beluister hier de volledige podcast:
De Spiegel #29 Philippe Vanmarcke
Naast een obligatiefonds biedt Quaestor drie aandelenfondsen: een dynamisch gemengd fonds, een aandelenfonds en een DBI-fonds (Definitief Belaste Inkomsten) voor bedrijven. Quaestor vaart ook in private equity zijn eigen koers.
‘We blijven onafhankelijk en zoeken naar interessante, grote private equity-initiatieven. Door onze investeringen te bundelen, kunnen we als één partij deelnemen. Zo deden we vorig jaar een grote investering bij Waterland. De minimale investering daar ligt normaal tussen de 10 en 20 miljoen euro per investeerder. Wij bundelen dit voor onze klanten, zodat zij toegang krijgen tot markten die anders onbereikbaar zouden zijn.’
Vanmarcke en zijn partners investeren zelf mee in de projecten. ‘Wij zijn geen bankiers, maar ondernemers. We hebben “skin in the game”. Dit maakt ons anders dan traditionele banken. Ik sprak onlangs iemand van een grote bank. Hij vertelde me dat hij meer dan 500 klanten moest bedienen met slechts drie of vier standaardproducten. Bij Quaestor doen we het anders. Wij werken op maat, met een uniek aanbod voor elke klant.’
Quaestor hanteert een minimumdrempel van 2,5 miljoen euro voor klanten. ‘Dat is echt het absolute minimum. We begonnen met een instapdrempel van 1 miljoen euro, maar die hebben we verhoogd. Dit is de enige manier om een goede spreiding in een private equity-portefeuille te garanderen.’ Vanmarcke kijkt met verbazing naar sommige andere banken. ‘Ik zie dat grote banken hun minimumdrempel van 1 miljoen verlagen naar 250.000 euro. Dan vraag ik me af hoe “private” private banking nog is.’ De cliënten van Quaestor zijn vaak succesvolle ondernemers die hun bedrijf hebben verkocht. Ook vrije beroepers en topsporters behoren tot de klantenkring.
In 2000 werkte Vanmarcke bij KBC Private Banking toen hij samen met vier collega’s besloot Quaestor op te richten. ‘Sommigen van ons hadden ondernemerschap van huis uit meegekregen. Het idee om een eigen bedrijf te starten, ontstond op vrijdagavonden, tussen pot en pint. Ik wist altijd al dat ik zou ondernemen. Als het niet Quaestor was geweest, was het wel iets anders geworden.’
Voor velen zou het een grote stap zijn geweest. ‘Voor mij voelde het niet als een drempel. Een van de belangrijkste redenen was dat we met vijf man begonnen. Je deelt de winst met vijf – als die er al is – maar ook de zorgen. We waren allemaal dertigers. Ja, je laat een goed salaris en een bedrijfswagen achter, maar we hadden de volle steun van onze partners en gezinnen. We wisten dat we de eerste zes maanden geen salaris zouden ontvangen en geen zekerheden zouden hebben.’
‘In the end, we only regret the chances we didn’t take’, staat op Vanmarckes Facebook-omslagfoto. ‘Die quote vat goed samen hoe ik in het leven sta. Kansen komen voorbij en je moet ze grijpen. Dat vertel ik ook altijd aan mijn kinderen. Kansen moet je overwegen en dan beslissen of je ze neemt. Als het mislukt, heb je het in elk geval geprobeerd. Mijn grootste angst is dat ik op mijn sterfbed zou denken: “Waarom heb ik dat niet gedaan?” Dus mijn motto is: gewoon doen. Als het misloopt, heb je altijd mensen om je heen die je steunen.’
Vanmarcke heeft een zoon en een dochter, van 29 en 27 jaar. ‘Ik spreek openlijk met hen over onze geldzaken. Ze zijn 100 procent op de hoogte van onze financiële situatie. Ze hebben allebei een medische opleiding en weinig interesse in de financiële markten. Soms vind ik dat jammer, want ik ben veel met financiën bezig. Maar ze zijn gelukkig en staan stevig in het leven. Dat is het belangrijkste. Ik ben ook blij dat ze op hun leeftijd niet volledig gefocust zijn op geld.’
Hoewel financiën geen gedeelde interesse zijn, delen Vanmarcke en zijn kinderen wel een passie voor sport. Vanmarcke nam afgelopen zomer voor de vierde keer deel aan de triatlon Ironman in Tallinn, samen met zijn zoon. Met zijn dochter liep hij meerdere marathons.
‘Sport is heel belangrijk voor mij. Toen ik 38 was, overleed mijn vader aan longkanker. Hij rookte veel, en dat was voor mij een wake-up call. Ik ben gestopt met roken en begon te lopen. Ik sloot me aan bij een marathonclub en liep marathons in Londen, Berlijn, Boston, Chicago en New York. Daarna volgden er nog veel meer. Sport is echt essentieel geworden. Lange duurlopen en fietstochten helpen me om mijn hoofd leeg te maken.’
De voorbereiding op een Ironman is zwaar. ‘Van januari tot augustus dit jaar heb ik ongeveer 400 trainingsuren gemaakt. Dat is gemiddeld zo’n 12 uur per week, met pieken van 20 uur in de weken voor de wedstrijd. Voor mij betekent dat vroeg opstaan, soms om vier of vijf uur ’s ochtends. Ook sport ik vaak tussen de middag, hier bij Quaestor, tussen twaalf en één.’
Vanmarcke traint ook vaak na het werk. ‘Het is niet ongewoon dat ik om tien uur ’s avonds thuiskom van een klant en dan nog een uur ga hardlopen. Ik heb het geluk dat ik weinig slaap nodig heb en snel herstel van inspanningen. Maar het blijft een delicate balans. Je moet evenwicht vinden tussen werk, gezin en sport. Mijn gezin is altijd blij als de Ironman weer voorbij is, haha.’
En wat is de volgende uitdaging? ‘Volgend jaar in april doe ik mee aan de Marathon des Sables. Een van de zwaarste en mooiste ultramarathons ter wereld. Je loopt 260 kilometer door Marokko, verspreid over zes dagen. Dat is echt een bucketlist-ervaring.’
Quaestor beheert nu meer dan 2 miljard euro, maar dat kwam niet vanzelf. ‘Net als de andere partners heb ik altijd keihard gewerkt. De eerste tien tot vijftien jaar van Quaestor waren intensief. Mijn kinderen waren toen jong, en ik was vaak ’s avonds laat weg voor klantbezoeken en netwerkevenementen. In die tijd was hun moeder fantastisch; zij was er altijd voor hen.’
Vanmarcke geeft toe dat hij veel heeft gemist in die periode. ‘Je kunt niet een bank verlaten en een eigen bedrijf oprichten, om vervolgens elke dag om vier uur te stoppen en met de kinderen aan zee te gaan wandelen. Elke keuze heeft consequenties. Nu mijn kinderen 27 en 29 zijn, kunnen we samen tijd doorbrengen. Het maakt het verleden niet ongedaan, maar het is nu extra mooi dat ik er voor ze kan zijn. Dat koester ik enorm.’
